Cricket toon

Short bits

• I have been given a time out once by my wife. But, when I told that to my friends who are married, they all thought that the number was too low to even mention it.
• I drive so well that a buffalo wanted to ride with me once. Unfortunately, it didnt know where the passenger seat was and ended up on the car's bonnet instead
• i wanted to telecommute one day and the request was turned down on the grounds that i cant work from home on a "bring your spouse to work" day

டைம் பாஸ்

ரெண்டு வாரம் முன்னாடி கார்லே போகும்போது மீடியன்லே நின்னுக்கிட்டுருந்த ஒரு எருமை மாடு (நிஜமான எருமை மாடு) என் வண்டியொட டிரைவர் சைடுலே குதிச்சுடுச்சு. அதுக்கு என்ன கஷ்டமோ, இல்லே லவ் பெயிலியரோ. வண்டிக்கு நல்ல அடி. அத எடுத்துகிட்டு வொர்க் ஷாப் போனா, நான் பேசற தெலுங்கு அவனுங்களுக்கு புரியல. நான் "ஏக் buffallo படி போயிந்தின்னு" எனக்கு தெரிஞ்ச தெலுங்குல பானட்ட காட்டி பேசினேன். அதுக்கு அவனுங்க பானட்ட திறந்து பாத்துட்டு, "இக்கட லேது சார், போயிந்தி" ன்னு சொல்றானுங்க. அடபாவிங்களா, எருமை உள்ள இருக்குன்னா சொன்னேன். காருக்குள்ள எருமையை வச்சு ஓட்டற அளவுக்கு நான் என்ன அவ்ளோ பெரிய அப்பாடக்கரா.

Fracture

Hair line fractures are the worst thing that can happen to anyone. Not because of the pain associated with it, but because of the way it happens and the way you become the laughing stock of people. I had one in 2008 in the most innocuous way possible. I was driving a saffire back from office to home. That bike was such that if I had to start at 9 AM to some place, I will have to start the process of starting it at 8. It was old, but I think its sheer disrespect for people that made it behave the way it did rather than its non maintenance. Anyways,I was riding it very fast to be true - at 30KM/hr. Fast by the bike's standards and I saw a cyclist in front of me. I tried to overtake him and he suddenly took a turn without a warning. I was on the road before I knew it. I fell on my right shoulder but I didn't realize that I had broken my collar bone. I was overwhelmed by the help I received when I fell down in the middle of the road. People were rushing in to see if I was alright and helped me up. Wishful thinking. In fact, none of this happened. People just took a detour to avoid hitting me. That's the best in terms of support I got from the people on the road. Anyways, I didnt expect much from the people either as I was not anyways looking remotely like a lady.  I tried to start the bike and it immediately started. Though I was in pain, I was able to ride back to my home. When my wife saw my torn shirt, she asked what happened and I told her. She immediately rushed inside and came back with a bottle of oil and started rubbing that on my shoulder. The broken collarbone responded immediately, and the swelling was becoming prominent when I told my wife, " I think you have done your job, let the doctor do his". The next day, when I showed up at office with a cast around my shoulder, people obviously were concerned. But upon hearing the story, they showed a lot of empathy, by laughing their hearts out. 

பயணம்

முப்பத்தஞ்சு வருஷத்துல மொத தடவையா சென்னைலேர்ந்து காரைக்காலுக்கு ட்ரெய்ன்லே போனேன். என்ன ஒண்ணு. நாலரை மணி நேரத்துலே போக வேண்டிய இடத்துக்கு 9 மணி நேரம் போறானுங்க. வீட்டுக்கு சீக்கிரம் போக வேண்டிய அவசியம் இல்லேன்னா, சிதம்பரம், நாகப்பட்டினம்லாம்  ஒரே ரூட்ல பாக்கணும்னா நீங்க ஒரு டிக்கெட் எடுத்துட்டு போகலாம்.
இந்த தடவை கேரளா போனதுலே பையன் நல்லா என்ஜாய் பண்ணினான். மூணு நாய், வீடு ஃபுல்லா பறவைங்க. அவனுக்கு கொண்ட்டாட்டம் தான்.

வழக்கம் போல குல தெய்வம் கோயிலுக்கும், குருவாயூருக்கும் போகும் போது நமக்கு மினி வேன்லே பேக் சீட் தான். என்ன ஒண்ணு. நாங்க போன வண்டியிலே பேக் சீட்டே கிடையாது. வீட்டுக்கு திரும்பி வரும்போது முதுகு வலியோட தான் வந்தேன். பட்,  நல்ல தரிசனம் அது எல்லாத்தையும் மறக்க அடிச்சிடுச்சு.

எல்லா தடவயும் மூணு மாசத்துக்கு முன்னாலேயே டிக்கெட் புக் பண்றவன் இந்த தடவை மிஸ் பண்ணிட்டேன். எல்லாருக்கும் வெய்ட்டிங் லிஸ்ட். கழுத மூவே ஆகலே. அம்மாகிடேயும், அக்காகிட்டேயும் நல்லா பாட்டு வாங்கினேன்.

தமிழ் நாட்லெ டாஸ்மாக் மாதிரி கேரளாலே லாட்டரி. கும்பல் கும்பலா கத்து கத்தா வாங்கி சொரண்டறாங்க. மோஸ்ட்லி ஆட்டோ டிரைவருங்களும், பஸ் டிரைவருங்களும், கண்டக்டருங்களும், தின கூலிங்களும். வீட்டுக்கு பைசா குடுபாங்களேன்னே  தெரியல. எப்போதான் இதெல்லாம் ஒழிப்பானுங்களோ (பாவிங்க, என்னோட ஐநூறு ரூபாய்க்கும் ஒண்ணும் விழலே. இத கண்டிப்பா ஒழிச்சே ஆகணும்).

ஆச்சர்யம், ஆனால் உண்மை. சென்னை கிளைமேட் கேரளா கிளைமேட்ட விட பெட்டர்.

நிறைய  ஃபன்னி ஸ்டோரிஸ். சாம்பிளுக்கு ஒண்ணு. எனக்கு தெரிஞ்சவங்களோட தங்கச்சி ஹஸ்பெண்ட் இறந்துட்டாங்க (நல்லா வயசானவங்கதான்). அத ஒருத்தர் ஃபோன் பண்ணி இவங்களுக்கு சொன்னாங்க. இந்த கான்வர்சேஷன் இப்படி போச்சு.

"அம்மா இவரு இறந்துட்டாரு"
"ஐயோ அப்படியா. அந்த வீட்ட எனக்கு தரேன்னு சொன்னாரே. என்ன பண்ணாறோ தெரியலையே." திடீர்னு சுதாரிச்சிகிட்டு "நான் இங்க அழுதிட்டிருக்கேன்னு சொல்லிடு".

பையன் ரொம்ப சீக்கிரம் வளர்றான். இன்னைக்கு திடீர்னு "டாடி சில்கூர் பாலாஜி டான்ஸ் ஆடறா  மாதிரி கனவு கண்டேன்னு சொன்னான்." நானும் சரிடான்னேன். டாடி அது உண்மையிலே நடக்கும்னான். எப்படின்னு நான் கேட்டேன். " டாடி, நான் கீ போர்டு விழறா மாதிரி கனவு கண்டேன், அது அடுத்த நாள் உண்மைலேயே விழுந்தது, சோ, சில்கூர் பாலாஜியும் டான்ஸ் ஆடுவாரு".

happy new year all. have a blast.